Autor dowodzi, że kapitalizm, który wynosi ponad wszystko własność prywatną w rzeczywistości jest systemem opartym na wywłaszczeniu i monopolu.

Pionierskie studium języka ideologii panującej w dzisiejszych społeczeństwach kapitalistycznych. Francuski socjolog przekonuje, że zdemaskowanie nowomowy neoliberalnej jest jednym z warunków odrzucenia neoliberalnej polityki.

W "Nagości i mundurze" Jan Borowicz ukazuje kino nazistowskie jako wielką machinę wyobrażeń społecznych, która w ciągu zaledwie 12 lat swego istnienia wyprodukowała ponad 1100 filmów. Centralną figurę fantazji filmu nazistowskiego stanowi ciało - z jednej strony zdyscyplinowane i zamknięte w mundurze niemieckiego żołnierza, z drugiej monstrualne ciało obce - żydowskie, chore, kobiece. Analiza filmów Trzeciej Rzeszy może być zatem świetnym kluczem do uchwycenia specyfiki nazistowskiej wizji świata i żywiącego się nią projektu politycznego.

Autor, wybitny ekonomista francuski, opowiada się za anulowaniem długów państwowych uznanych za bezprawne i pociągnięcie do odpowiedzialności banków i korporacji finansowych.

Autor przekonuje, że w dzisiejszym społeczeństwie zdominowanym przez gospodarkę potrzebujemy demokratyzacji procesów zarządzania ekonomicznego.

„Autor bardzo wnikliwie zanalizował badane zjawiska, selekcjonując przy tym liczne absurdy wynikające z mitologizacji pojęcia "lewactwo". To jedna z najbardziej oryginalnych prac naukowych na temat szeroko pojętej polskiej lewicy” - z recenzji prof. Rafała Chwedoruka (Instytut Nauk Politycznych UW)
Lewactwo. Historia dyskursu o polskiej lewicy radykalnejto książka objaśniająca jak narodziło się pojęcie lewactwa. Kiedyś rzadko spotykane, dzisiaj stanowi jeden z najbardziej znanych epitetów nadwiślańskiej polityki. Pozwala znajdywać swoje miejsce na mapie ideologicznych podziałów, obrażać przeciwnika, czy ironizować na temat samego siebie. Autor śledzi historię radykalnej lewicy i jej obrazu od Międzywojnia, przez czasy Polski Ludowej, aż po III RP. Sprawdza jak to się stało, że język bolszewików z Dziecięcej choroby „lewicowości” w komunizmie Lenina i późniejszych, twardogłowych stalinistów, przeniknął do ust i myśli dzisiejszych fanów Korwin-Mikkego, nastolatków w bluzach „Żołnierzy Wyklętych”, krytyków ideologii gender i przeciwników muzułmańskich uchodźców. Autor tłumaczy w jaki sposób łatka lewicowego wywrotowca i ekstremisty stała się określeniem demaskującym wszystkich wrogów skrajnej prawicy: od trockistów po liberalnych dziennikarzy „Gazety Wyborczej”. Książkę wzbogacają bogate badania historyczne i wywiady ze znanymi „lewakami”: między innymi sympatyzującą z trockizmem legendarną postacią historycznej „Solidarności”, Barbarą Labudą, czy komentatorem telewizyjnym, Piotrem Szumlewiczem. Lektura obowiązkowa na 11 listopada, oraz dla każdego zainteresowanego fenomenem polskiej popularności współczesnego prawicowego ekstremizmu.

Dzika reprywatyzacja albo rewitalizacja. Kawiarnie Starbucks i wakacje w Toskanii. Podpalenie klubu Jadłodajnia Filozoficzna, czy zatrważająca epidemia celiakii, choroby uniemożliwiającej spożycie glutenu. Co łączy te zjawiska? Czym jest gentryfikacja, w jaki sposób się rozwija oraz jak należy ją mierzyć? Odpowiedzi na te pytania kreśli książka Łukasza Drozdy, będąca rzetelnym kompendium o tym zjawisku, charakterystycznym dla współczesnej przestrzeni zurbanizowanej, a coraz bardziej widocznym również w Polsce. „Uszlachetniając przestrzeń” opowiada o tym jak rodzi się i przebiega proces rugowania mniej zamożnych mieszkańców ze zdegradowanych sąsiedztw, kto za niego odpowiada, oraz jakie to przynosi skutki: społeczne, ekonomiczne i przestrzenne. Książka ta pokazuje jak badać gentryfikację, aby dokonywać jej trafnych pomiarów i ocen, przygląda się różnym kontekstom „uszlachetniania” (dotyczącym także pomijanych w wielu gentryfikacyjnych debatach obszarów wsi), czy sprawdza w jaki sposób proces ten postępuje w Polsce. Ta pozycja z zakresu studiów miejskich stanowi ważny głos w dyskusji o przekształceniach osadnictwa w naszym kraju oraz popularnej w ostatnim czasie tematyce rewitalizacji.

„Gaza – o jedną masakrę za daleko” to wstrząsająca relacja ze zbrodni popełnionej przez armię izraelską na ludności Strefy Gazy na przełomie 2008 i 2009 r., a także bezlitosna krytyka propagandy usprawiedliwiającej masowy mord. NormanFinkelstein uważa, że poruszenie w świecie, jakie wywołała inwazja na Gazę, było tak duże, że od tej pory nieprawdopodobnym będzie usprawiedliwianie jakichkolwiek zbrodni izraelskich. Tym razem Izrael naprawdę poszedł za daleko. Zaś wszystkim zwolennikom polityki Izraela, niezależnie od orientacji politycznej i religijnej, wystarczy postawić proste pytania: „Czy jesteś za, czy przeciw czystce etnicznej, za czy przeciw dyskryminacyjnym prawom, za czy przeciw wyburzaniu domów, za czy przeciw drogom i koloniom tylko dla Żydów, za czy przeciw torturom, za czy przeciw masakrom?”

Norman Finkelstein jest jednym z najbardziej znanych intelektualistów amerykańskich żydowskiego pochodzenia, który – tak jak Noam Chomsky czy Naomi Klein – krytykuje politykę państwa Izrael. Za tę krytykę dostał od Izraela 10-letni zakaz wjazdu do tego kraju. Finkelstein, którego rodzice z warszawskiego getta zostali przez hitlerowców wywiezieni do obozów koncentracyjnych w Majdanku i Oświęcimiu, uważa, iż właśnie trauma Holocaustu jest tym, co nie pozwala uczciwemu Żydowi bronić prawa Izraela do bezkarnego łamania praw człowieka i norm międzynarodowych.

Autorzy przekonują, że naturalnym stanem "realnego kapitalizmu" jest stagnacja. Stąd niekończący się kryzys gospodarczy prowadzący co i rusz do katastrof gospodarczych i społecznych.

Studia nad współczesnym kapitalizmem globalnym, kryzysem światowym jego społecznymi konsekwencjami i koniecznością strategii antykapitalistycznej.

"O Rewolucji" to zbiór tekstów Róży Luskemburg poświęconych i zainspirowanych rewolucjami w Rosji w latach 1905 i 1917. W pierwszej autorka - polska ekonomistka i rewolucjonistka - wzięła czynny udział. Początek drugiej śledziła zza krat niemieckiego wiązienia. W pisanych na gorąco, pod wpływem wydarzeń tekstach Luksemburg wykracza poza doraźną publicystykę umieszczając wydarzenia w szerokim tle historycznym i teoretycznym. Analizuje ewolucję światowego kapitalizmu, konflikty imperialistyczne, specyfikę sytuacji w Rosji, zagrożenia dla demokracji, kondycję ruchów społecznych i wyzwania stojące przed ówczesną lewicą. Wiele spostrzeżeń i analiz Luksemburg nie straciło świeżości i wagi do dziś.

Tramwaj zwany uznaniem. Feminizm i solidarność po neoliberalizmie Ewy Majewskiej zapowiada nadejście feminizmu zwykłych kobiet, feminizmu zarazem queerowego i kontestującego przywileje klasowe, rasowe, społeczne i płciowe. Jest wielowątkową opowieścią o feministycznej teorii i sztuce, połączeniem analizy z publicystyką, polityki z krytyką kultury. Autorka wychodzi z założenia, że to, co wspólne, jest też tym, co słabe, zwyczajne i powszechne, więc do społecznej zmiany konieczne jest wyjście poza elitarny i niedostępny język nacechowany wyższością. Podążając tropem bell hooks, proponuje teorię solidarności – horyzontalnej wymiany wzmacniającej wszystkie uczestniczki, a nie paternalistyczne wsparcie, petryfikujące zastane hierarchie. Przyglądając się najbardziej aktualnym ruchom feministycznym, Czarnemu Protestowi i Strajkowi Kobiet, ale też wczytując w teorie polityki i estetyki oraz analizy kultury, autorka stara się zaprezentować syntetyczny i wielowątkowy proces feministycznej walki, która zawsze odbywa się na kilku frontach jednocześnie. Nie rezygnując z wycieczek historycznych – do Wiktorianek, feministek z lat 60., socjalistek i czarnych feministek z USA, autorka kreśli obraz feminizmu jako teorii w działaniu oraz praktyki generującej refleksję.

Kryzys zadłużenia jest próbą uchwycenia natury obecnego kryzysu w Europie. Autorzy nawołują do audytu obywatelskiego, anulowania bezprawnej i niesprawiedliwej części długu, a także zaprzężenia go na służbę budowy Europy socjalnej.

„Dzięki tej gigantycznej, imponująco zakrojonej pracy zyskujemy zupełnie inną perspektywę w ocenie OFE niż ta, która dominuje w obiegu publicznym w Polsce. Autorka, konsekwentnie analizując renomowane międzynarodowe źródła i cytując autorów z renomowanych ośrodków, daje kapitalny przegląd dyskusji nad przyczynami wprowadzenia filara kapitałowego i przedstawia wpływ OFE zarówno na przyszłe emerytury, jak i finanse publiczne.”

prof. dr hab. Anna Ząbkowicz (Polska Akademia Nauk, Uniwersytet Jagielloński)

„Autorka charakteryzuje sprywatyzowany system emerytalny, jego słabości, błędy popełniane przy jego wprowadzaniu oraz skutki dla emerytów i państwa. Książka napisana została z wielkim respektem dla faktów, zawiera umiejętną analizę zjawisk oraz trafnie sformułowane, konstruktywne wnioski.”

prof. dr hab. Stanisław Owsiak (Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie)

W Czystce etnicznej w Palestynie Ilan Pappe sięga do wydarzenia, bez którego nie można zrozumieć genezy izraelskiej okupacji Palestyny, a także charakteru najdłuższego konfliktu na Bliskim Wschodzie. Izraelski historyk pisze o Nakbie, brutalnej czystce etnicznej na 800 tys. ludzi, która stała się fundamentem państwa Izrael. Rozpoczęta przez bojówki syjonistyczne na początku 1948, pół roku przed proklamowaniem państwa żydowskiego i wybuchem wojny izraelsko-arabskiej, przez wiele dekad była wydarzeniem zapomnianym i nieobecnym w oficjalnej historiografii Bliskiego Wschodu. Bazując na bogatej dokumentacji, oraz świadectwach oprawców i ocalonych, Pappe rekonstruuje kolejne etapy czystek. Od pierwszych pomysłów „transferu” rdzennej ludności i budowy czystego etnicznie państwa, które rozwijały się w ruchu syjonistycznym już w latach 30. XX wieku, przez przygotowanie masowych wypędzeń w ramach planu Dalet, czemu patronował sam Dawid Ben Gurion, aż po jego konsekwentne wykonanie przez zniszczenie ponad 400 palestyńskich miast i wsi. Autor pisze o terrorze, masakrach, torturach, grabieżach i gwałtach, ostatecznie obalając mit pokojowych początków Izraela. Dowodzi też, że izraelska polityka czystek etnicznych nie zakończyła się w 1949 r. i, w zmienionych formach, trwa do dziś. Jednocześnie izraelski historyk przywraca pamięć o kraju, który został wymazany z kart historii, opisuje bohaterski opór jego mieszkańców i składa hołd jego mieszkańcom, którzy nigdy nie pogodzili się z utratą swojego miejsca na Ziemi.

"Smutki tropików" to ambitna i pwciągająca podróż po życu społecznym i politycznym Ameryki Łacińskiej widzianym przez pryzmat najlepszych latynoskich flmów ostatnich dwóch dekad. Autor zaczyna od obrazów ukazujących zamach stanu i terror Pichocheta w Chile w 1973 r., a kończy na czasach współczesnych. Pisze o dyktaturze, wyzysku, nędzy i dyskryminacji, o neoliberalnym kapitalizmie w najbardziej brutalnym wydaniu, ale także o marzeniach o lepszym świecie. Przewodnikami są tu dzieła reżyserów takich jak Pablo Larrain, Alfonso Cuaron, Jose Padilha, Walter Salles, Alejandro Gonzales Inarritu

“Of all people, the Jews should know what may happen when a nation feels it has been wronged and starts looking for a scapegoat.”

The author of these words, a former Canadian newspaper reporter, Stash Pruszynski argues passionately that the Diaspora Jews, who for years have supported the only remaining apartheid state on earth, should cut their ties with Israel before it’s too late. For 50 years, twelve times longer than the occupation of France in WWII, Israel’s treatment of its Arab neighbors has been soiling the reputation of all Jews, posing the greatest danger to their long-term well-being, prosperity and security while constantly undermining America’s vital interests. Pruszynski argues that without Israel’s toxic links with Washington and the unprecedented corrupting influence of The Lobby on top US politicians as well as on the Pentagon, there would have been no 9/11 and so no Iraqi and Afghani disasters

Autor przedstawia i analizuje przemiany społeczno polityczne dokonujące się w Ameryce Łacińskiej od początku XXI wieku podkreślając uniwersalne znaczenie upadku latynoskiego neoliberalizmu i ekspansji tamtejszej lewicy.